Udruženja pripadnika policije 1991-1995 "4. April" Tuzla, povodom presude Suda u predmetu Ilija Jurišić, uputilo je saopštenje za javnost, koje je potpisao predsjednik Budmir Nikolić, a koje u cjelosti prenosimo:
Jučerašnjom presudom Višeg suda u Beogradu, na dvanaest godina robije osuđen je nevin čovjek, Ilija Jurišić,. Odluka Suda je sramna i skandalozna, i u funkciji je scenarija zamagljivanja izvršenih zločina nad žrtvama Prijedora i iskopina posmrtnih ostataka u rudniku Tomašica a posebno je sračunato da se olakša pozicija pred Haškim sudom ratnim zločincima Karadžiću i Mladiću. Pošto nema želje da se nakon dvadesetdvije godine utvrdi istina šta se zbilo na Brčanskoj Malti navest ćemo neke konkretne okolnosti koje su se zbile 15.05.1992. godine.
Do 15.05.1992. godine, na prostoru sjeveroistočne Bosne, odnosno Tuzlanske regije, dogodili su se 04.04. Bijeljina, 08.04. Zvornik, 01.05. Brčko, Vlasenica, Bratunac. Iz spomenutih općina, u tom periodu, u Tuzlu je pristiglo oko 60.000 prognanih, obespravljenih žena, djece i staraca, koji su svjedočili o stravičnim zločinima koji su počinile agresorske snage uz pomoć Karadžićevih četnika.
Pripadnici vojske i dobrovoljci takozvane Srpske republike BiH, 15.maja 1992. godine došli su sa Majevice i Ozrena u pljačku naoružanja i materijalno -tehničkih srestava Teritorijalne odbrane koji su bili smješteni u kasarni „Husinska buna“ u Tuzli. Već je bilo iseljeno preko 95% materijalno tehničkih sredstava i vojnih efektviva. Tom prilikom su provalili u magacine u kojima je bilo smješteno naoružanje TO opština Tuzla, Lukavac i Srebrenik i značajne količine natvarili u motorna vozila tzv. JNA pa, čak, i u cisterne za prevoz goriva. Ovom prilikom su izuzeli i određenu količinu eksploziva i natovarili u pomenuta vozila. Znači, htjeli su kao i u mnogim drugim općinama u BiH, kako je to naređivao komadant Druge armijske oblasti JNA, general Milutin Kukanjac, realizujući plan „RAM“ da se svo naoružanje i oprema TO dislocira na prostore gdje je većinsko srpsko stanovništvo. Apsolutno nije bilo nikakvog dogovora o bilo kakvom izlasku kolone iz Kasarne između komande 17. Korpusa JNA i komande kasarne „Husinska buna“ sa civilnim vlastima općine Tuzla. O tome najbolje govori svjedočenje komadanta kasarne „Husinska buna“, potpukovnika Mileta Dubajića da je sam donio odluku i naredio izlazak kolone iz kasarne.
Nakon što je tročlana komisija općine Tuzla došla u Kasarnu da ostvare uvid u stanje provaljenih magacina TO, isti su nasilno uključeni u vojnu kolonu kao taoci.
Iz kolone je pucano na pravcu od izlaska iz Kasarne pa do Slavinovića, zbog čega su komandiri rezervnih stanica milicije, dramatično tražili upute „šta da rade?“. Prvo, iz protivavionskog mitraljeza 12mm sa bornog vozila, se dejstvovalo po benzinskoj pumpi u Slavinovićima, dalje su dolazili vapaji sa terena da se puca po stambenim objektima i po policajcima. Nakon četiri uzastopna vapaja komandira na trasi kretanja kolone i nakon što je otvorena vatra iz vojne kolone, iz operativnog dežurstva data je uputa da se „na vatru odgovori vatrom“, što je legitimno zakonsko pravo na nužnu odbranu sebe i drugih ako se na drugi način ne može otkloniti opasnost po život.
Znači, ne postoji nikakav perfidni plan za mučki napad na kolonu, nije izdata naredba za napad na kolonu, već su pijani rezervisti koji su nepropisno natovarili minsko eksplozivna sredstva i velike količine goriva na kamione, nasumice pucali po objektima i policiji, i time ugrozili živote policajaca i tom prilikom ubili tri policajca, preko dvadeset ranili i te noći granatirajući, još trojicu policajaca ubili, dok su isti pružali pomoć ranjenim pripadnicima tzv. JNA. Prolazeće tzv. kolone JNA, kroz Tuzlu u pravcu Doboja pucale su po vjerskim objektima i time ugrožavale bezbjednost i živote građana.
U pomenutoj presudi, Sud ističe da je Ilija Jurišić komandant muslimansko - hrvatske formacije, a istina je sasvim drugačija. Ilija je bio pripadnik legitimnog i legalnog subjekta, MUP-a RBiH, a u tuzlaskoj policiji bilo je stotine pripadnika srpske nacionalnosti, koji su najbolji svjedoci šta se desilo 15.05.1992. na Brčanskoj Malti.
Takođe, moramo istaći da su tuzlanski visovi u to vrijeme bili opasani artiljerijom tzv. JNA, na Badrama minobacačka baterija 120mm, u Kovačevom selu haubički divizion, i druga strateška mjesta na Majevici i Ozrenu i borbenu avijaciju na Aeorodromu Dubrave. Tzv. Jedinice JNA i paravojne jedinice prilikom izuzimanja oružja iz Kasarne „Husinksa buna“ nisu napuštale teritoriju BiH, već su se raspoređivale na ratne lokacije, Kovačevo selo, Vis, Požarnica, Ban Brdo, Ugljevik, Sižje, Bosansko petrovo selo, Tumare, Podpeć, Smoluća, Vijenac, tenkovski bataljon koji je premješten iz Jastrebarskog na lokaciju Tišća (Jeginov lug) i izvšile segmentalnu okupaciju tuzlanske regije i šireg prostora BiH.
Tog 15.05. pripadnici policije, skupa sa građanima Tuzle pružili su nesebičnu i požrtvovanu pomoć u zbrinjavanju ranjenih pripadnika vojske dok su granate s Majevice padale po prostoru Tuzle. I veoma važno, sutradan, 16.05. 1992. godine, preko 200 naoružanih vojnika je bezbjedno napustilo grad Tuzlu.
I na kraju, nakon dva dana, cjelokupna vojna kolona sa Aerodroma Dubrave je prošla bezbjedno, bez ikakvog incidenta kroz Tuzlu u pravcu Bijeljnine.
Ova presuda nije u skladu sa datim uputama Apelacionog vijeća i njom je prekršeno pravo na pravično suđenje. Presuda Višeg suda za ratne zločine je politika, a ne pravo.
(Bportal.ba)
